Lekker op vakantie, dat ene extra drankje op het terras, of die drie kussen op je verjaardag waar je stiekem al een hele tijd op aan het wachten was. Het zijn allemaal gebeurtenissen die lang als onwerkelijkheden klonken. Maar toch lijkt het licht aan het einde van de tunnel steeds realistischer te worden. Als alles even stopt, dan merk je pas hoe vanzelf het al die tijd daarvoor ging. En hoe gehecht we aan voor ons belangrijke routines waren. Het waren helse omstandigheden, voor bijna iedereen in onze regio.
Maar stel je voor: je lijdt aan de diagnose depressie en daarbij ook nog eens aan anorexia. Diagnoses die je hele leven op zijn kop zetten, en dat, in een tijd dat de hele wereld volledig van slag is. Het was, en is niet niks voor Romy Huls (18) uit Slenaken, die graag met ons haar verhaal deelt over deze bijzonder moeilijke tijd. “Het begon allemaal 6 jaar geleden. Bij mij werd eerst de diagnose ‘depressie’ vastgesteld en een halfjaar later werd dat gevolgd door anorexia. Het was het startschot voor de rollercoaster aan zorg die voor mij begon uitgerold te worden. Beginpunt was een ziekenhuisopname, maar die werd al snel verruild voor de ene na de andere kliniek.” Het resultaat daarvan werd al snel duidelijk: een overschot aan ellende en onzekerheden.” Helaas was dat niet het enige wat Romy te verduren kreeg. School stopte, want het wekelijkse bezoek aan de kinderarts in Venlo, de diëtiste in Sittard en de psychologe in Roermond maakten het ook nog aanwezig zijn op school onmogelijk.
Met een oogknip flitste een schooljaar afwezigheid voorbij, en werd ze genoodzaakt het centraal havo-examen op te splitsen in meerdere jaren. Een hels karwei op zich, maar dat maakte de wens om deze examens cum laude af te sluiten niet minder groot. Dat laat dan weer meteen zien wat voor een vechtlust in haar schuilt. Woensdag had ze haar laatste examen. Wat haar het meest bezighield? “Ja dat was toch echt het vreselijke vak geschiedenis! Op een of andere manier heb ik daar echt niks mee, en het stampen van die kenmerkende aspecten vind ik ook echt niks. Helaas zaten er ook nog een stuk of 5 van die kenmerkende aspecten in het examen.” Maar toch mag er tevreden teruggekeken worden. Wiskunde en de talen liggen haar goed, dus dat is een geruststelling. De examens zijn inmiddels voorbij, back to normal life. Een periode waarin – normaal gesproken – gezamenlijk emoties van vreugde en opluchting de overhand mogen krijgen, hobby’s weer worden opgepakt en vakanties kunnen worden gevierd. Voor Romy zit dat allemaal net een tikkeltje anders: “De dagen duren lang, en hoewel het lijkt alsof je niks te doen hebt is er in je hoofd een oorlog met duizenden stemmen gaande. Een enorme chaos dat je niet eens weet wat er gezegd wordt. Maar met een bom aan negativiteit die je helemaal leegzuigt en uitput. Een marathon zonder ook maar een stap te zetten, zo zou je het kunnen noemen.” ‘Een leuke hobby, dát zorgt vast voor afleiding!’ Romy is dol op sporten, en zou graag wat aan beweging willen doen, maar het ondergewicht haalt een streep door de rekening.
Toch heeft ze sinds kort haar zinnen volledig op de bakkunst gezet. Iets wat klein begon, en uitgegroeid is naar taarten op bestelling. Dat bewijst maar weer hoeveel passie in die bakkunsten moet zitten. Naast het bakken is reizen ook echt een passie: “Ik wil heel graag veel reizen, en lekker ver weg. Landen als Zuid-Afrika, al die sjieke dieren en het wild in het echt zien. Dat zou geweldig zijn! Haaks daarop staat Amerika ook hoog op de lijst. Dat land is gewoon echt cool met alle acteurs, maar natuurlijk ook New York, want ja, die droom metropool heeft gewoon alle mogelijke mondiale allures door al die machtige gebouwen en winkels. Reizen, dat maakt haar echt gelukkig. En gelukkig mag ze daar dit weekend weer even van proberen te genieten, als de testen negatief zijn natuurlijk. Het zal niet makkelijk zijn, maar het is haar gegund. Eindelijk!
