Polarisatie is net als een snelkookpan – Veerle van Daal aan het woord

Polarisatie is net als een snelkookpan: je hoort het steeds harder sissen, maar niemand durft de deksel eraf te halen. Woorden vliegen ons om de oren, meningen worden steeds scherper en luisteren naar elkaar lijkt onderhand ouderwets. Deze week bereikte het kookpunt Den Haag. Waar het begon met vlaggen en megafoons, eindigde het met rook, stenen en de Mobiele Eenheid die alles uit de kast moest halen om de boel weer in het gareel te krijgen. Het hof van vrede leek ineens meer op een slagveld van ideeën. En ja, we hoeven niet ver te kijken om te zien waar dat mis kan gaan. In Amerika liep het onlangs fataal af: de moord op het rechtse kopstuk Charlie Kirk liet zien hoe snel woorden kunnen verharden tot kogels. Gelukkig hebben wij hier niet diezelfde wapencultuur. Een boze puber kan in Nederland niet zomaar een pistool uit een la trekken, omdat hij te veel Call of Duty heeft gespeeld. Dat scheelt. Maar laten we onszelf vooral niet rijk rekenen. Want waar de kogels misschien verder weg lijken, zijn de lontjes net zo kort. De rellen in Den Haag bewezen dat, maar ook veel dichter bij huis werd het onrustig. In Maastricht, gewoon in de wijk Malberg, gingen jongeren de straat op en eindigde het in knokken met de politie. Geen beelden uit een verre hoofdstad, maar uit onze eigen achtertuin. Het laat zien dat frustratie en extremisme geen abstracte dreigingen zijn, maar steeds vaker in onze eigen wijken opduiken. En dan is de vraag: hoe lang houden we die deksel nog op de pan, voordat hij écht ontploft? Het is één van de gedachtegangen waar Veerle van Daal (19) uit Bocholtz tijdens de voorbereidingen van haar deelcertificaten bij stilstaat: “Het meest schokkende van de afgelopen tijd vond ik wel de moord op Kirk. Maar ook de uit de hand gelopen demonstraties in Den Haag kan ik niet goed plaatsen.” En dat is natuurlijk niet heel gek. “Kijk, iedereen moet vanzelfsprekend de ruimte krijgen om zijn mening te laten zien of horen en om te demonstreren, maar dat moet dan wel altijd op een vreedzame manier verlopen. Als er geweld aan te pas komt, vind ik het echt niet meer te rechtvaardigen.” En dat zal iedereen met Veerle eens zijn. Hoezeer het bij sommige kwesties ook vijf voor twaalf is, geweld is nooit de oplossing. En door dit soort stupide acties wordt een hele bevolkingsgroep als een probleem weggezet. Gelukkig kan Veerle de landelijke en regionale problematiek goed naast zich neerleggen. Na het afronden van de havo op het Sophianum in Gulpen is ze begonnen aan het volgende hoofdstuk van haar carrière: “Ik ben momenteel bezig met het behalen van deelcertificaten voor de vakken natuurkunde en wiskunde op vwo-niveau. Dit doe ik door middel van een thuisstudiepakket van NHA.” Anders dan het Sophianum? “Zeg dat wel! Op de middelbare school zaten ze constant achter je veren, bij NHA ligt de planning en motivatie volledig bij mezelf en wordt de leerstof online gepresenteerd, dus dat was wel even wennen ja.” Aan motivatie echter geen gebrek: “Na het overlijden van mijn eigen hond werd de wil om dieren te helpen alleen maar groter. Ik heb over verschillende beroepen nagedacht, maar uiteindelijk wist ik zeker dat ik dierenarts wilde worden! De deelcertificaten zijn de eerste stappen die me naar de studie in Utrecht moeten loodsen.” Veel tijd voor hobby’s blijft er niet over: “Ik probeer het wel. Mijn werk in de PowerArea in Lemiers is echt een uitlaatklep, ik begon achter de bar en ben nu werkzaam als supervisor, heel leuk! Daarnaast wil ik het snowboarden weer oppakken. Ik ben op mijn achtste op een paar ski’s gezet, maar uiteindelijk vond ik de vrijheden van het snowboarden veel leuker.” Waar de meeste mensen hunkeren naar een zonvakantie nu de herfst begonnen is, verlangt Veerle intens en hevig naar de wintersportvakantie: “Inderdaad! Wij gaan altijd naar Val-Cenis, ik vind het toch wel wat nostalgisch hebben, lekker sporten overdag en ’s avonds met het hele gezin een film kijken op de bank, echt geweldig!” Maar wintersportgebieden zijn niet haar enige guilty pleasures: “Ik zou graag de wereld rond willen reizen. Tijdens mijn tussenjaar ben ik in Schotland, Spanje, Frankrijk, Thailand, IJsland en Bonaire geweest.” Het mooiste tot nu toe? “Thailand! Ik vond de natuur prachtig en de mensen waren heel aardig. Het mooiste van zo’n reis is nog dat je ziet hoe bevoorrecht we eigenlijk zijn. Hier gaat iedereen naar school, en je krijgt – als je een beetje je best doet – een echte baan. In Thailand staan de kinderen langs de straat spulletjes te verkopen of anderen zijn aan het spelen met vuur om net zoals hun vader vuurdanser te worden. Wanhopig pogend in zijn wankele toeristische spoor te treden. Iets wat we hier totaal niet kennen.” Tijdens zo’n reis word je dus ontzettend dankbaar dat je in een land als Nederland bent geboren. Iets wat al die leeghoofden tijdens zo’n demonstratie ook niet moeten vergeten. Maar goed, laten we hopen dat die relschoppers ooit net zoveel energie steken in hun toekomst als in het smijten van vuurwerk, dan zou Nederland er morgen al een stuk beter aan toe zijn.

- Advertentie -