Een aantal dagen na het ontstaan van de oorlog in het Midden-Oosten is het in België raak. Een terreurdaad op specifiek Zweedse voetbalfans, maar eigenlijk is het een aanslag op iedereen. Ongeloof, onbegrip en heel veel verdriet. Maar een kleine 24 uur later loopt in de Belgische hoofdstad weer alles verder zoals dat voorheen ook gebeurde. Het is de realiteit waarin we tegenwoordig leven, een onwerkelijke realiteit. Luc Hoen (24) uit Bocholtz kan het ook maar slecht verkroppen: “Je probeert er een logische verklaring voor te vinden, maar die bestaat met dit soort gruweldaden gewoon niet. Dat er een dag verder weer wordt overgegaan tot de orde van de dag vindt ook Luc een beetje raar. “Maar ja, zo gaat dat in het leven natuurlijk… hopen dat we zoiets nog dichterbij nooit hoeven mee te maken.” En dat zijn we natuurlijk allemaal met hem eens.
Luc begon – na het behalen van zijn middelbare schooldiploma in Gulpen -aan de opleiding tot Autotechnicus niveau 3 aan het toen genaamde Arcus College in Heerlen. Hoewel de liefde voor het vak aanwezig was, liet hij zich toch verleiden om het bus-rijbewijs te behalen. Het plezier was aanwezig en het bus-rijbewijs volgde dat zonder tegenslagen op. Enkele dagen later besloot hij om aan de slag te gaan als uitzendkracht bij Arriva, iets wat hem tot de dag van vandaag vrolijk naar zijn werk laat gaan. Hoe het uitstapje naar de ‘buswereld’ op zijn pad kwam? ”Dat is wel een leuk verhaal, haha! Ik denk dat het spreekwoord ‘met de paplepel ingegoten’ bij mij wel van toepassing is: mijn vader is ook buschauffeur. Vele verhalen gaan dan natuurlijk de tafel rond, maar ik kreeg voornamelijk mee hoe leuk hij het vond. Uiteraard een reden voor mij om het ook te gaan proberen. En de gok pakte goed uit. Vroeg opstaan, lange dagen en een grote verantwoordelijkheid. Luc heeft het er allemaal voor over, want mocht het je niet bevallen: “Dan zijn het ontzettend lange dagen, ja…” Een favoriete ‘lijn’, die heeft hij niet: “In het gebied waar wij wonen is het eigenlijk overal prachtig om te rijden. Als je een week dezelfde route rijdt… ja, dan heb je het op een bepaald moment wel gezien, maar gelukkig is er veel afwisseling.”
Dat het in het verkeer steeds drukker wordt kan Luc als dagelijkse verkeersdeelnemer goed beamen: “Het drukker worden is één, maar het geduld bij mensen lijkt daarbij in de jaren nog veel korter te zijn geworden. Een bus is natuurlijk een groot obstakel op de weg, soms moet je even wachten, of gaat het wat langzamer dan dat je zou willen.” Het ongeduld, onbegrip en de fantasie van sommige mensen laat Luc dan vooral met verbazing opmerken: “Sommige mensen duwen hun voertuig in de meest onlogische situaties toch nog even erdoor of ze proberen er langs te glippen. Met soms een massale opstopping tot gevolg.” Luc kan er vooral goed mee lachen: “Precies ja, iets anders kun je toch niet.”
In zijn vrije tijd leunt Luc nog veel op zijn afgeronde vakmanschap als Autotechnicus. Zo blijft hij sleutelen aan zijn eigen, maar ook aan andermans auto’s, welke laatste activiteit hij geweldig blijft vinden. Een echte oldtimer opknappen, dat staat nog wel op de planning: “Als ik dadelijk een eigen huis en tuin heb, dan lijkt me dat wat makkelijker, maar het blijft wel een droom!
Hopelijk blijft het ook mogelijk, want als de verbrandingsmotor voorgoed wordt verboden, dan zal het opknappen van een oldtimer met oude onderdelen wel nog moeilijker worden. Maar uiteraard ga ik die uitdaging niet uit de weg!”
Voorlopig blijven we Luc lekker in het openbaar vervoer tegenkomen, want ook in de strenge wintermaanden is hij daar gewoon te vinden!
