Van computerscherm naar ambulance en brandweerauto… – Martijn van Wersch aan het woord

Verkiezingstijd is als een volle supermarkt op zaterdagmiddag: iedereen duwt zijn karretje vooruit, probeert een plek te vinden in het gangpad en niemand lijkt oog te hebben voor elkaar. Je hoort geroep over migratie bij de kassa, een verhitte discussie over de hypotheekrente bij de groenteafdeling en ergens verderop zwaait iemand met een klimaatplan alsof het de bonusfolder is. Maar wie vraagt er eigenlijk nog naar de zorg, dat schap waar de houdbaarheidsdatum allang van verstreken is? Want terwijl politici in praatprogramma’s discussiëren over wie er wel of niet in Nederland mag blijven, blijven patiënten wél gewoon wachten. Wachten op een huisarts die al weken overloopt, wachten op een plekje bij de fysio, of wachten op een operatie. De verkiezingscampagne draait intussen alsof we allemaal kerngezond zijn en er altijd iemand klaarstaat met een thermometer en een geruststellend woord. Maar de werkelijkheid? Die is minder fotogeniek. Zorgverleners die na hun nachtdienst net zo uitgeput zijn als de zorg zelf. Ouderen die hun dagen vullen met formulieren in plaats van bezoek. Jongeren die maanden moeten vechten voor psychische hulp. Het zijn geen kreten voor op een spandoek, maar het zijn wel de verhalen die ons land maken tot wat het momenteel is. En daar zouden we misschien eens over moeten nadenken. Het is stof die bij Martijn van Wersch (24) uit Mechelen al langer door het hoofd doolt. Tijdens en na de coronapandemie zou je toch zeggen dat de nood in de zorg duidelijk genoeg naar voren kwam, maar helaas lijkt die een aantal jaar verder weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Als Martijn terugkijkt op de coronapandemie, is dat met een lach en een traan: “Dat kun je wel zo zeggen ja. Het was natuurlijk een verschrikkelijke periode. Ik begon als ICT-medewerker met een vervolg als programmeur. Leuk en aardig allemaal, tot die pandemie kwam. Elke dag achter de pc zitten en geen contact met mensen, dat was echt niks voor mij. Het werd voor mij de hoogste tijd om wat nieuws te gaan zoeken, en dat perspectief vond ik in de zorg.” Ofschoon er genoeg technische verbeteringen in de zorg mogelijk zouden zijn, was dat toch niet de richting die Martijn op wilde: “Ik heb inderdaad in eerste instantie gekeken of ik mijn ICT-vaardigheden in de zorg kon benutten. Maar dan zou ik toch wel al snel weer áchter de schermen verdwijnen, en dat wilde ik niet meer. Werken op de ambulance, dat leek me echt fantastisch, maar na een aantal gesprekken was ik daar misschien nog wat jong voor. Toch bleek er een mogelijkheid om aan de slag te gaan als chauffeur bij de huisartsenpost, zo deed ik toch wat met de ‘ambu’, maar net wat anders.” Eindhoven, Sittard-Geleen en uiteindelijk in Maastricht! Dagen en nachten vol adrenaline, en toen was Martijn om: “Ik besloot om verpleegkunde te gaan doen! Je komt iedere dag wel wat bijzonders tegen, en ik merkte steeds meer de ambitie om mee te kunnen helpen.” Nog geen spijt? “Absoluut niet, de pandemie was dan wel een traan, maar ik kijk er stiekem wel met een lach op terug wat het mij gebracht heeft.” Dat de ritten van de huisartsenpost niet genoeg waren voor deze adrenalinejunk werd snel duidelijk toen Martijn lid werd van de brandweer: “Die brandweerauto interesseerde me al van kindsbeen af, maar toen de watersnoodramp ons dorp teisterde, voelde ik de trigger om wederom mensen te gaan helpen. Dat kon toen niet, en nu wel. Een stap waar ik heel blij mee ben!” Omdat het er af en toe zeer hectisch aan toe kan gaan, houdt Martijn ook wel van ontspanning: “De ene keer wat gezellig doen met mijn vrienden, de andere keer een feestje of lekker uit eten en heel soms zelfs een festival. Wekelijks afschakelen doe ik bij Harmonie St. Cecilia in Mechelen. Iets wat ik al 16 jaar met heel veel plezier doe!” Met de paplepel ingegoten zeggen ze dan… “Als je het over de hoorn die ik speel heb, wel ja! Super sjiek, dat zouden er veel meer moeten doen.” Veel tijd om dan het nieuws te lezen blijft er niet meer over, al doet Martijn het af en toe wel! “Ik hoop gewoon dat er eens wat verandert aan de druk op de zorg, door minder administratie, meer waardering, waardoor hopelijk ook meer collega’s voor die sector kiezen!” Het is een droom die hopelijk ooit uitkomt, maar de dromen waar Martijn voor gaat zorgen dat ze uitkomen? “Pfoe, ik leef een beetje van dag tot dag, maar als ik toch een beetje mag dromen hoop ik dat ik een hele mooie rondreis mag maken door Italië en dat ik – wat de verkiezingsuitslag ook wordt – toch ooit een keer op de ambulance terechtkom.” En daar hebben wij in ieder geval alle vertrouwen in!

- Advertentie -