“Het was totaal niks voor mij.” – Martijn Curfs aan het woord

Chocoladeletters, munten, pepernoten, marsepein, schuimpjes of taaitaai. De lijst met Sinterklaasversnaperingen lijkt wel oneindig. Of je nou je schoentje hebt gezet of dat je met je handen uitgestrekt op het trottoir staat. Het zijn dé versnaperingen waar – normaal gesproken – vooral in november en december mee in de rondte wordt gegooid. Helaas viel daar de afgelopen dagen weinig van te merken. Deze novembermaand lijkt er zich een totaal andere trend te ontwikkelen. Het gooien met vuurwerk, fietsenrekken of stenen schijnt bizar populair te zijn, zeker in de grote steden. Martijn Curfs (22) uit Wijlre heeft dat – helaas – ook meegekregen. Als hij een eerlijk antwoord erover mag geven: “Daar kun je heel kort over zijn: onvoorstelbaar en ook heel onverstandig. Dat je het ergens niet mee eens bent, prima. Maar om het vervolgens af te reageren op mensen die er echt totaal niks mee te maken hebben, en dan op deze manier, bizar!” Een gedachte die veel mensen met hem zullen delen. “Protesteren of demonstreren, dat kun je altijd doen, op een verbale manier. Maar de gebeurtenissen en de tegengestelde opvattingen zijn niet meer verenigbaar.” Martijn is iemand die zijn hele leven al redelijk maatschappelijk betrokken is. Meeleven en denken over de actualiteiten die spelen in de samenleving, dat is iets waar hij zich enorm mee amuseert. De studie Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Maastricht klinkt dan vast niet als een gekke stap. “Nee, dat dacht ik ook, haha. Ik heb eerst na mijn Havo op het Sophianum mijn propedeuse voor hbo-rechten gehaald. Daarna ben ik begonnen op de Universiteit. Toch wel een enorme brug, maar omdat ik me er mee vermaak motiveert het des te meer, haha!” Toch was zijn maatschappelijke keuze voor rechten niet de eerste die hij maakte. Martijn is een fijnproever, die met oog voor detail eerst tendeerde naar een hobby als chefkok. Koken, dat doet hij al jaren met enorm veel plezier. Daarom leek hem de stap naar de koksopleiding ook een twee sporen perspectief. “Maar eenmaal aangekomen daar, ik weet het niet, het was niet mijn klik. Koken voor je plezier, of koken voor school met minder vrijheid, dat was toch een stuk anders, opeens. Ook realiseerde ik me steeds meer hoe het leven van een kok eruit ging zien. En heel eerlijk, het was totaal niks voor mij. Daarom ben ik er toen ook mee gestopt.” Overigens, koken, dat doet hij nog steeds. Wel veel minder, want zijn nieuwe studie rooft natuurlijk enorm veel tijd. Maar voor zijn bijbaantje en eigen versnaperingen staat hij nog steeds graag in de keuken. Een specialiteit? “Die heb ik eigenlijk helemaal niet, haha. Ik kan niet zeggen dat ik een vaste keuken koker ben. Zelf houd ik heel erg van Spaans of Italiaans, maar als ik ga koken kijk ik meestal of ik een leuk receptje tegenkom en dan geef ik daar een beetje mijn eigen draai aan.” Mocht corona ons over een aantal jaar met rust laten, dan heeft Martijn zijn planning al helemaal klaar: “Vooral het reizen weer oppakken. Ik ben echt iemand die graag op reis gaat. Met corona is dat natuurlijk heel lastig. Het was óf dicht óf ik vond het te onzeker vanwege de reisadviezen die konden veranderen, daarom heeft hij dat allemaal even op ‘on hold’ gezet. “Het liefste zou ik de hele wereld willen zien, een duur grapje, maar dat heb ik er zeker voor over, haha!” Zijn wereldreis, die kunnen we dus al op het verlanglijstje zetten. Een schoen klaarzetten, dat doet Martijn al jaren niet meer. Maar mocht er morgenvroeg een versnapering in zitten, “dan het liefst gevuld met van die heerlijke pepernoten!”