Wie de kamer van de burgemeester betreedt, stroomt de warmte letterlijk en vooral figuurlijk tegemoet. Hij/zij neemt er plaats tegenover een burgermoeder die een luisterend oor biedt en haar hart begripvol, meelevend en -denkend in het gesprek bloot geeft. Vooral in deze coronatijd een ideale partner om mee te sparren, vertrouwen te tanken en de blik weer voorzichtig optimistisch op de toekomst te richten. Ruim 3 jaren draagt de thans 54-jarige Nicole Ramaekers-Rutjens thans de ambtsketen. Tijd voor een meer uitgebreidere kennismaking en tussentijdse evaluatie met de burgemeester, die vooral een echt boegbeeld voor Gulpen-Wittem wil zijn.
De wieg van haar stond in Heerlen, waar ze via de meisjesschool Maria Onbevlekt Ontvangen aan de Laanderstraat en de Mater Dei School te Bekkerveld op het Bernardinuscollege belandde. Eerlijk en bescheiden als ze is, bekent ze er niet als hoogvlieger te boek te hebben gestaan, maar toch de HAVO-opleiding succesvol te hebben voltooid. Als vervolgstudie had ze een andere gedachtegang dan haar ouders in haar hoofd. Met creatieve talenten en ambities in haar bagage, wilde ze het liefst naar de Kunstacademie in Amsterdam. Dat vond vaderlief niet zo’n goed idee, want zijns inziens viel daar ‘geen brood mee te verdienen’. Toen vriendje Paul Ramaekers, die nu haar echtgenoot is, ervoor koos om zijn studie in Eindhoven voort te zetten, zinspeelde ze thuis ook op een studievervolg in die stad. Ook dat plan zagen haar ouders echter niet zo zitten. Gelukkig bracht de decaan van het Bernardinus-college uitkomst. Hij adviseerde haar, met haar liefde voor de natuur en creatieve gaven, te kiezen voor een studie aan de Rijks Hogeschool voor Tuin- en Landbouwinrichting te Boskoop. Dat kon de goedkeuring van de ouders wel wegdragen en na aanpassing van het takenpakket, werd dat een doorslaand succes. Het huwelijk met Paul Ramaekers volgde, waarna het Brabantse Vlijmen de eerste woonplek van de jonggehuwden werd. Nicole solliciteerde binnen een straal van 50 km rond die woonplek naar een baan en vond, als gevolg van de Boskoopse opleiding, emplooi in de gemeen-te Veldhoven als opzichter buitendienst. Dat beviel zo goed dat het jonge stel binnen een jaar naar die gemeente verhuisde. Daar zagen ook de dochters Chrissy en Doris hun eerste levenslicht.
“De komst van onze twee dochters, was voor mij een signaal om mijn werkzaamheden bij de gemeente Veldhoven te stoppen. Ik wilde er kost wat kost altijd zijn voor mijn kinderen. Dus begon ik een eigen groen ontwerp- en adviesbureau. Dat kon ik flexibel vanuit mijn eigen huis runnen en gaf mij alle ruimte om mijn moederdroom werkelijkheid te doen worden. Een ideale match”, glundert ze nog zichtbaar na. De grote ommekeer kwam toen de kinderen in zelfstandigheid groeiende waren en langzaam best zelf hun eigen boontjes konden doppen. Toen begon het weer te kriebelen bij gemeenschapsmens Nicole Ramaekers. Ze hunkerde weer naar een parttimebaan met meer sociale contacten, want dat miste ze toch in haar eigen bedrijf. Dat lukte. Echtgenoot Paul hield zich in Veldhoven in zijn vrije tijd bezig met allerlei buurt- en verenigingsactiviteiten en werd door de lokale politieke lijst ‘Veldhoven Samen Anders’ (VSA) als een ideale stemmentrekker gezien voor de raadsverkiezingen van 2002. Paul had daar echter geen trek in, maar stuurde wel vrouwlief die richting op. Zo kon het gebeuren dat zij overstag ging en als lijstduwer op de VSA-lijst belandde. “Ik haalde meer stemmen dan ik ooit had durven dromen, kwam weliswaar niet in de raad, maar liep daar wel de hele periode als burgerfractielid mee. Ondanks dat we de grootste partij werden, kwamen we toch in de oppositiebanken terecht”, refereert Nicole Ramaekers met een knipoog-gevoel richting de jongste coalitiebreuk in haar eigen gemeente Gulpen-Wittem.
Toch houdt ze vol, wordt met VSA in 2006 andermaal de grootste partij en belandt, door het plots opstappen van haar lijsttrekker, op de nimmer verwachte wethouderstoel. Dat doet ze een decennium lang, waarbij ze 2 keer als lijsttrekker de grootste partij aanvoert en groeistuipen blijft tonen. Na die tijd ’wethouderen’ vindt ze het tijd voor iets anders. Intimi en beroepsadviseurs vinden haar een geknipte burgemeesterskandidaat. Die raad neemt ze ter harte en bij een sollicitatie naar die baan in de landschappelijke oase Gulpen-Wittem is het meteen ‘bingo’. Een hartenwens gaat in vervulling!
Vol verve begint ze in 2017 aan dat karwei, waarbij ze, naast het verrichten van de burgemeesterlijke taken ook vooral haar eigen-ik wil blijven. Dat betekent dat ze er wil zijn voor alle mensen, alle personeelsleden en alle raadsleden. Iedereen moet met haar op een laagdrempelige manier kunnen communiceren en met zijn/haar problemen kunnen aankloppen. Dat ze daarin geslaagd is, getuigen de vele bedankkaarten die de wand op haar burgemeesterskamer sieren. Toch is politiek gezien, niet alles ten gemeentehuizen soepeltjes verlopen. In 3 jaren tijd ‘versleet’ ze liefst 3 colleges! “Dat is helaas niet prettig, maar dat heb ik als burgemeester natuurlijk niet in de hand. Daar dien ik boven te staan. Ik bepaal de politieke koers van de gemeente immers niet. Dat doen de partijen zelf.
Mijn taak is het wel om die partijen te bewegen goede en weloverwogen beslissingen te nemen die in het belang zijn van al onze burgers. Om dat te bereiken, hecht ik aan het creëren van een goede sfeer binnen het college, de raad en het personeel. Het gaat om het creëren van een wij-gevoel. We zijn met zijn allen namelijk verantwoordelijk voor een goed reilen en zeilen binnen onze gemeenschap. Dat is niet de taak van een burgemeester alleen. Niet voor niets organiseren we bij de start van een nieuw college zogenaamde ‘hei-dagen’. We gaan dan een tweetal dagen met het college in afzondering om elkaar open, eerlijk en respectvol te vertellen hoe we tegen de aanstaande onderlinge samenwerking aankijken. Dat werkt louterend, durf ik gerust stellen”, geeft zij een inkijk in het burgmeesterlijk takenpakket. Aangezien ook een burgemeester de gevoelens niet hoeft te ontkennen, geeft ze toe toch wel aan van doen te hebben, met de opgestapte wethouders die hun werk op voortreffelijke wijze invulden. Als ervaren politicus weet ze echter dat dit nu eenmaal inherent is aan het politieke leven. Reden voor haar de knop plichtmatig om te draaien en haar focus te richten op het creëren van het nieuwe wij-gevoel bij het huidige college. Ze is daar in elk geval optimistisch over. Ze is tevens van mening dat de met zoveel landschappelijke schoonheid, traditierijke cultuurvormen, rijk verenigingsleven en toeristisch hoogstaande toeristische accommodaties gezegende gemeente Gulpen-Wittem, daar recht op heeft.
Zorgen kent de burgervrouw ook. Zorgen die vooral corona gerelateerd zijn. Sociaal als ze is, mist ze de sociale contacten met haar burgers en dan vooral op vrijwilligersvlak. Ze begeeft zich namelijk heel graag onder de mensen en weet dat daar de beste leerschool voor een burgemeester te volgen valt. Daar hoort en ziet ze wat er in een gemeenschap leeft en te verbeteren is. Aan dat verbeterproces kan ze dan sturing geven en het proberen met raad en college te realiseren. De huidige coronacrisis plaatst haar echter vaak in een spagaat. Als ze de wanhoop hoort en ziet in onder andere horecagezinnen, breekt haar hart. “Dan zou je graag op maat hulp willen bieden en ondernemers, die alles perfect coronaproof geregeld hebben, toestemming willen verlenen om de zaak weer open te gooien. Dat kan echter niet, want in deze nare crisistijd moeten we samen één zijn in het opvolgen van de afgesproken regels. Als burgemeester kan ik niet anders. Hopelijk breken er snel rooskleuriger tijden aan”, besluit de burgemeester optimistisch en vol vertrouwen.
