Voel je je als een vis in het water, word je plotsklaps door politiek gestoei aan de haak geslagen en bruusk naar de kant getrokken. Het overkwam ‘ingehuurd’ wethouder Guido Houben uit Meerssen in onze gemeente Gulpen-Wittem, door PRO op die post geplaatst op basis van zijn elders bewezen bestuurskundige kwaliteiten op nationaal en gemeentelijk vlak.
Een tienjarig verblijf op het ministerie van Volksgezondheid in Den Haag onder de respectievelijke bewindspersonen Erica Terpstra, Hedy D’ Ancona en Els Borst, gevolgd door een 14 jaar lang ambtelijk optreden in de gemeente Maastricht, zorgden voor die stevige bestuurskundige basis. Zeker als men bedenkt dat in Maastricht ook gevoelige dossiers als het stoppen van ENCI en het bouwen van de verkeerstunnel tot zijn werkgebied behoorden.
“Ik blijf van mening dat Marion van der Kleij en mezelf door de raad onrecht is aangedaan. Men heeft ons niet op fouten kunnen betrappen en dienden toch het veld te ruimen. Het is gewoon een politieke afrekening en dat is intriest. Uiteindelijk zijn we ook maar mensen, die zulke actie niet in de koude kleren gaat zitten”, lucht Guido Houben zijn hart. Dat onrecht licht hij desgevraagd toe. Met name de kosten die gepaard gingen met de reorganisatie van het personeelsbestand bleek voor de raad het grote struikelblok. Dit beleidstuk was echter al door het voorgaande college op het bordje van het nieuwe college gedeponeerd. Daar wilde men prudent mee omgaan.
Als wethouder, verantwoordelijk voor financiën, constateerde Houben dat er elk jaar heel wat geld besteed werd aan het inhuren van krachten om karweitjes die met het bestaande personeelsbestand niet geklaard konden worden, af te werken. Ook de provincie bekeek die handelwijze met argusogen en sommeerde het college eens te zorgen voor een structurele oplossing. Dat deed het college, waarbij de burgemeester de regie voerde. Om het tot stand gekomen nieuwe structurele personeelsplaatje financieel rond te krijgen, werd daarbij de raad voorgesteld eenmalig een beroep te doen op de gemeentelijke spaarpot, het zogenaamde reservekapitaal. Op termijn zou dat ‘geleende’ bedrag wel weer in het reservefonds terugvloeien, want inhuur van externe krachten kon dan achterwege blijven. Het voorstel bleef tegen het zere been van de raad schuren. Het college werd tot speelbal van de raad veroordeeld met alle fatale gevolgen van dien. Uiteindelijk leidde dat tot een coalitiebreuk en velden de fracties van CDA, Balans, Franssen en van der Laan het vertrekvonnis over de wethouders van der Kleij en Houben.
Realist als Houben is, weet hij dat er geen weg terug is en het afscheid in de politieke arena een definitief karakter heeft. De virtueel zwarte kant van die politieke medaille heeft echter ook een witte kant. Zo heeft hij weer tijd voor andere dan bestuurszaken en denkt hij na over wat de toekomst hem brengen zal. Eén ding is in elk geval zeker: Hij ambieert geen politiek gebonden baan meer. Houben:
“Ik vind het wethouderschap een intensieve baan, waarin je veel op jezelf aangewezen bent. Vrije tijd moet je op privévlak inleveren. Ik ben eigenlijk meer een dienend bestuurder dan een praktiserend politicus. Ik ben ook helemaal niet politiek geëngageerd. Zo heb ik in Gulpen-Wittem mijn werk gedaan. Ik zag wel eens op tegen het hoffelijk aanwezig zijn van een wethouder bij weekendactiviteiten uit verkiezingsoverwegingen. Dat is niet mijn ding. Ik heb wel veel voldoening gehaald uit het feit dat we de financiën op orde hebben gebracht en erin geslaagd zijn een beleid te maken op het gebied van accommodaties en evenementen. Jammer dat we niet de vruchten daarvan mogen plukken.”
Waar ligt zijn toekomst dan? Houben denkt aan het eventueel terugkeren op zijn oude ambtenarenstek bij de gemeente Maastricht. Oriënterende gesprekken daarover lopen reeds. Voor de rest ziet hij wel wat er als volgende klus op zijn carrièrepad langskomt.
Het zich zelf verheerlijken van Last wordt langzaam aan zo arrogant , dat het op uitgesproken narsistisch gedrag gaat lijken. Een normaal gesprek ontloopt hij totaal. Dit zal in de toekomst ook eenmaal voor iedereen duidelijk worden.