Vandaag puilt je agenda nog uit en de volgende dag is die blanco. Een politieke carrière kent vaak een grillig en onverwacht verloop.
Het overkwam Marion van der Kleij als wethouder van Gulpen-Wittem. In 2018 denderde ze met ruim 1000 persoonlijke stemmen de nieuwe raad binnen en werd door de coalitie PRO-Balans op de wethoudersstoel gehesen. Gedreven door een scala aan politieke ambities, aanvaardde ze het ambt en ging vol passie voor de praktisering van de voornaamste coalitiedoelstelling om de bestaande bestuurscultuur te doorbreken. Na tweeënhalf jaar oordeelden de fracties CDA, Balans, Franssen en de eenmansfractie van der Laan echter dat ze het bijltje erbij neer diende te gooien.
“Doodzonde dat we dat karwei niet mogen afmaken,” kijkt ze met een gevoel van teleurstelling en zelfs een tikkeltje ontgoocheling op dat wrange besluit terug. Volgens haar is die daad ook oneerlijk, want samen met collega Guido Houben, is ze niet moeten opstappen door beleidsfalen, maar door politiek geladen gestoei in de raadszaal. “Als coalitie PRO-Balans, met de kleinst mogelijke meerderheid in de raad, hadden we in ons coalitieprogramma opgenomen dat we alle collegevoorstellen op basis van gelijkwaardigheid met de oppositie zouden behandelen. Het doordrammen van onze visies mocht nooit de drijfveer zijn om voorstellen erdoor te drukken. We zochten het overlegmodel om te komen tot de beste beslissing voor onze inwoners. Ook de coalitieleden werd geen stemdwang opgelegd. Die handreiking is echter door de oppositie helaas niet opgepakt, waardoor het telkens, na het opstappen van Ineke van der Laan uit de fractie PRO, worstelen was om collegevoorstellen over de streep te trekken”, vertaalt Marion van der Kleij haar gemoedsstemming.
Waar politieke gezagsdragers veelal sneuvelen op het verzaken van hun plichten, dan wel blunderen in de organisatie, werd ze weggestuurd omdat er in de nieuwe coalitie geen plaats meer was voor haar partij PRO Gulpen-Wittem. Een heikel punt was dat de raadsmeerderheid niet kon leven met o.a. de reorganisatie van het gemeentelijk personeelsbestand. Een onderwerp dat de gevallen coalitie notabene op haar bordje vond omdat het vorige college al had aangegeven dat daar eens door de volgende coalitie kritisch naar gekeken moest worden. Om dat heikele onderwerp van alle politieke lading te ontdoen, werd de aanpak daarvan in de portefeuille van de politiek onafhankelijke burgemeester Nicole Ramaekers gestopt. Onder leiding van haar werd daarop een onderbouwd plan gelanceerd dat echter niet de gehoopte apolitieke raadsafwikkeling kreeg. Het venijnig staartje dat dit onderwerp kreeg, vormde de basis voor de afmars van het wethouderduo Van der Kleij-Houben.
“Ik ben idealist, maar ook realist en schik me in dit politieke lot. Ik ben ook maar een mens en verheel niet dat dit allemaal best gevoelens van verdriet, pijn en frustratie heeft opgeroepen. Intussen heb ik toch de knop kunnen omdraaien en ben in de nieuwe realiteit gestapt. Ik kan dit toch niet meer veranderen en moet verder”, houdt ze zich opvallend dapper. Deze politieke mokerslag heeft voor haar gelukkig ook positieve kanten. Zo heeft ze thans tijd om de, door het tijdrovende wethouderschap, op een laag pitje geraakte vriendschapsbanden weer aan te halen, een beetje te ontstressen en tevens na te denken over haar toekomst.
Ze heeft besloten om niet als raadslid terug te keren in de gemeenteraad. Dan zou ze zich als raadslid geplaatst zien om de door haar ontwikkelde beleidszaken, zoals het armoedebeleid en huisvestingsplan voor het onderwijs, als oppositielid te gaan bekritiseren. Dat ziet ze niet zitten, want dan zou ze in een spagaat geplaatst kunnen worden en voor de buitenwacht ongeloofwaardig overkomen.
“Eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit. Ik heb me in elk geval niet bij GroenLinks gekandideerd voor de Tweede Kamerverkiezingen. Misschien pak ik wel weer mijn eigen bedrijfje op dat zich oriënteert op het geven van didactische adviezen in het onderwijs of ik stap zelf weer het onderwijs in. Aan de andere kant blijft mijn hart toch kloppen voor de politiek. Ik heb nog voldoende ambitie om mijn politieke ideeën op gemeentevlak toch nog eens te mogen verwezenlijken. Dat laatste moet dan niet al te lang op zich laten wachten, want ik ben per slot van rekening intussen al 61,” geeft Marion van der Kleij haar toekomstvisie prijs.
Intussen blijft haar gedwongen vertrek wringen en worstelt ze met de waaromvraag. Als uitsmijter lucht ze open haar hart daarover: “Mijns inziens wordt geen enkele burger beter van deze wethoudercoup. Ik vond het een mooie job en heb proberen mijn stinkende best te doen voor de mensen. Spijtig dat er een einde aan gekomen is. Ik heb de afgelopen weken mogen ervaren dat veel inwoners en collega’s in de regio mij een warm hart toedragen en teleurgesteld zijn dat de oude coalitie weer de macht heeft overgenomen”.
